Oprichter Nico blikt dankbaar terug: onderlinge verbondenheid nog steeds belangrijk

Eén iemand móét je sowieso interviewen als het over de geschiedenis van Florys Groep gaat: oprichter en mededirecteur Nico de Jager. Eenmaal in gesprek praat hij naar hartenlust over de twee decennia die achter hem liggen. “Ik ben natuurlijk best een beetje trots, maar vooral heel erg dankbaar. Het is mooi dat ons DNA — de verbinding zoeken met elkaar en het vrijmoedig spreken over God — al die tijd hetzelfde is gebleven.”

Over twintig jaar Florys Groep valt genoeg te vertellen. Nico zit op zijn praatstoel, vol herinneringen aan de beginjaren van het bedrijf. “Een eigen onderneming starten was nooit mijn plan. Het kwam op mijn pad en ik wilde niet per se ondernemer worden. Wat ik wél wilde, was leuk en zinvol werk doen. Ook toen al. In overleg met het groenbedrijf waar ik werkte, ben ik samen met mijn toenmalige compagnon een onderneming gestart. Ik nam de administratieve kant van het uitzendwerk (BOP Administraties, de voorloper van Florys) op me, terwijl mijn compagnon Vastebaan.nu opzette — de voorloper van Intro Personeel.”

Een dierbare herinnering aan die beginperiode is een van de eerste opdrachten die Nico kreeg. “We waren net begonnen, rond 2007, en hadden niet altijd werk. Van een schoonmaakbedrijf uit Kinderdijk kreeg ik een ad-hocopdracht: uitzoeken hoe zij het beste konden overschakelen van papieren naar digitale administratie. Dat heb ik gedaan. Maar ja, dat stopt dan weer en dan moet je weer op zoek naar werk. Maar het mooiste was dat ik kort daarna op een vrijdagavond werd gebeld door de directeur. Hij zei: ‘Je hebt een goede indruk achtergelaten. Je kunt hier een dag per week komen werken.’ Dat was een bijzonder moment. Als je net begint, merk je hoeveel mensen en bedrijven je écht verder willen helpen.”

Robuust bedrijf

Twintig jaar later bestaat Florys Groep uit negen bedrijven, telt het meer dan 165 medewerkers en is Nico een van de vier directieleden. “We zijn een robuust bedrijf geworden. Daarmee bedoel ik dat we geen onverantwoorde risico’s nemen, zoals grote leningen of afhankelijkheid van één grote klant. We nemen weloverwogen beslissingen, kunnen tegen een stootje en doen wat we beloven. We hebben liever veel kleine klanten dan één grote. Als er eentje wegvalt, blijven we als organisatie overeind. Dat maakt ons stabiel.”

Wat maakt Florys Groep volgens Nico uniek? “Het zit in ons DNA om samen op te trekken en de verbinding te zoeken. Dat doen we door maandopeningen, borrels, bedrijfsuitjes en andere bijeenkomsten te organiseren. Via Florys Foundation geven we ook graag invulling aan het ‘omzien naar de ander’. Natuurlijk doen andere bedrijven dat ook, maar bij ons is het écht een vast onderdeel van de cultuur. Het zijn mooie momenten om elkaar beter te leren kennen. We willen dat iedereen met plezier naar het werk gaat en zichzelf kan zijn. Wie je ook bent, we sluiten niemand uit.”

Dan schiet hem plots een andere anekdote te binnen. “We maakten vroeger gebruik van een ISDN-verbinding, destijds hypermodern. Op een warme zomerdag werkte iedereen geconcentreerd toen de telefooncentrale begon te haperen en de gesprekken blikkerig klonken. Ik vroeg me af wat er aan de hand was. Na wat speurwerk bleek dat een collega onder werktijd naar de Tour de France zat te kijken via de verbinding. Achteraf grappig, maar toen was ik er niet blij mee! Werk en privé lopen best weleens door elkaar heen, maar onbereikbaar voor klanten zijn is niet zo handig.”

Verbinding

Terug naar het heden. Eén woord valt tijdens het gesprek steeds weer: verbinding. “Wat in al die jaren niet is veranderd, is ons verlangen om samen op te trekken,” zegt Nico. “Dat is waar we voor staan. Maar hoe behoud je die verbinding in een organisatie die groeit? Dat is niet altijd makkelijk en vormt soms een flinke uitdaging. Ik heb dat zelf ook wel moeten leren.”
Zijn pensioendatum ligt nog ver weg, maar Nico hoopt dat die onderlinge verbondenheid ook in de toekomst blijft bestaan. “Je kunt Florys Groep vergelijken met een bloem in het veld. Zolang die daar staat, moeten we niet vergeten waarom die bloem er is. Zij is niet gemaakt, maar gekregen — gekregen in die zin dat ik geloof dat we gezegend zijn. In die afhankelijkheid heb ik mijn werk willen doen. Mijn verlangen is dat het vragen om die zegen en het werken in afhankelijkheid de basis blijven voor haar.”